Bijzonder contact

Soms heb je van die bijzondere ontmoetingen die je je leven niet meer vergeet. Zo waren WJ en ik een paar jaar geleden op vakantie naar Boa Vista, Kaapverdië. Een zon, zee en strandvakantie rond de kerstdagen. Acht dagen lang eten, drinken, zonnen, slapen, zwemmen, lezen, Skip bo spelen, strandwandelingen maken en cocktails drinken in de poolbar.

We logeerden in een all-inclusive RIU hotel met een paar duizend kamers. Een dorp op zich, want met het personeel erbij liep er 5.000 man op dit megacomplex. Meestal kiezen wij kleinere- en wat rustigere hotels maar dit was een geweldige aanbieding voor rond de kerstdagen en moesten we boeken.

Tijdens ons verblijf woedde er een zandstorm boven de eilanden en al het vliegverkeer lag plat. Door deze omstandigheid konden we niet weg en moesten we drie dagen langer blijven. Helemaal gratis. Hoe fijn is dat. De lucht was een beetje gelig en leek bewolkt maar op de grond hadden wij nergens last van. We hadden ons natuurlijk heel erg druk kunnen maken omdat we niet naar huis konden. Waar ik normaliter behoorlijk moeite heb met schakelen, kon ik dit keer heel makkelijk de knop omzetten, in de ontspanmodus blijven en genieten van de extra tijd en rust die we daar hadden.

Op het grote plein in het centrum van het “dorp” was de bar met een aantal zitjes er omheen. Wij liepen er altijd langs als we gingen eten. Elke keer als we daar liepen zag ik een klein mannetje zitten, helemaal alleen. Heel zielig. Een Brits mannetje met vet haar, een drankneus en een outfit uit de jaren zeventig. Bruine pantalon met wijde pijpen, overhemd in een nietszeggende kleur. En een dikke spencer met een kerstachtige print. Die print was dan wel toepasselijk want het was tenslotte kerst. Maar wel erg warm gekleed voor temperaturen van rond de 27 graden. Ik had met hem te doen, hij leek me in mijn ogen zo eenzaam. Misschien was ie wel ziek en had hij daarom warme kleding aan. Ik zocht oogcontact en glimlachte naar hem. Hij glimlachte terug en ik maakte met mezelf de afspraak deze vakantie met hem te gaan praten. Alleen wist in nog niet hoe.

Dit alles speelt zich dan af in mijn hoofd hè en ik moet van mezelf die afspraak dan nakomen of de opdracht uitvoeren. Anders ben ik teleurgesteld in mezelf.

Hoe moeilijk kun je het jezelf maken en hoe zinloos is het, I’m working on it.

WJ en ik zaten tijdens het eten altijd op het buiten terras. Ruim opgezet, rustig en gezellig zelfs. Binnen was het ontzettend lawaaierig en benauwd en heel veel mensen dicht bij elkaar, daar word ik soms heel naar van. Maar ons eten moesten we daar ook halen. Dus als ik naar binnen liep, sloot ik mezelf af van de omgeving. Stopte soms m’n vingers in m’n oren om het geluid te dempen, vreselijk vond ik het. En vervolgens ga ik met mezelf praten.

De borden waren op en het bestek was niet compleet. Logisch toch dat ik hardop met mezelf ga praten. En daar stond hij dan, dat kleine Britse mannetje. Hij stond naast me met een bord in zijn hand en keek mee recht in mijn ogen. Ik keek terug maar was nog hardop met mezelf aan het praten. Waarop hij me in het Engels, met dat fantastische Britse accent vroeg: madam, are you talking to me?

Huh? O nee zeg ik en voor ik er erg in had zei ik op m’n kostelijke Brits: Ik praat tegen mijn denkbeeldige vriendje……. Ooohh, f*ck wat zeg ik nou weer, dat vloog er zo uit. Wat moet dat mannetje wel niet denken.

Maar hij keek me aan, moest even verwerken wat ik nou gezegd had. Of hij wel goed had verstaan wat ik zei. Maar dat had hij en vervolgens zei hij: Ow, ow, ow (Brits accent hè!) ……..stilte…….Tell him……..stilte….. or her, hello from me.